Άρθρο 25§1 Σ ως εξής: «Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους.
Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν. Oι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας».
Τα τελευταία δύο χρόνια έχουν χαρακτηριστεί από την λήψη αποφάσεων του κράτους, που οδηγούν σε ρύθμιση ή περιορισμό εκφάνσεων της καθημερινότητας. Καθώς κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα αποτελεί έκφανση κάποιου κατοχυρωμένου δικαιώματος, οι περιορισμοί που τίθενται ερμηνεύονται και ως περιορισμοί στα σχετικά δικαιώματα.
Πως γίνεται όμως η επιλογή των ορίων των σχετικών περιορισμών είναι ένα ζήτημα που άπτεται του πυρήνα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Βασικό εργαλείο στάθμισης αποτελεί, η γνωστή σε πολλούς κλάδους δικαίου, αρχή της αναλογικότητας.
Για την διαπίστωση της παραβίασης ή μη της αρχής της αναλογικότητας, η στάθμιση επιβάλλεται να διέλθει τριών διαφορετικών σταδίων, τον έλεγχο δηλαδή των εκφάνσεων της αναλογικότητας, ήτοι: την αρχή της καταλληλότητας, της αναγκαιότητας και της stricto sensu αναλογικότητας. Πιο αναλυτικά, ως καταλληλότητα νοείται η προσφορότητα του περιορισμού σε σχέση με το αποτέλεσμα που επιδιώκεται.
Από την άλλη πλευρά κατά τον έλεγχο της αναγκαιότητας θα διαπιστωθεί το υπαρκτό ή μη της συσχέτισης του περιορισμού με τον επιδιωκόμενο σκοπό.
Μετά την διαπίστωση των ως άνω δύο κριτηρίων ακολουθεί η διαπίστωση αναφορικά με το κατά πόσον στο πλαίσιο της εν στενής εννοίας αναλογικότητας (strictosensu) ο περιορισμός που έχει κριθεί ότι πληροί τα κριτήρια της καταλληλότητας και της αναγκαιότητας, δεν οδηγεί σε υπέρμετρες επιβαρύνσεις και μειονεκτήματα για τον πολίτη, του οποίου τα δικαιώματα περιορίζονται.
Τα στάδια αυτού του ελέγχου πρέπει να ενεργοποιούνται σε κάθε περίπτωση περιορισμού ατομικού δικαιώματος, όπως για παράδειγμα στην επιβολή περιορισμών της κίνησης στο πλαίσιο ενός lockdown, αλλά και του υποχρεωτικού εμβολιασμού.
Καθίσταται σαφές ότι η στάθμιση των δικαιωμάτων και η λήψη μέτρων περιορισμού τους αποτελεί μια σύνθετη και πολυδαίδαλη διαδικασία προκειμένου να επιτευχθεί ο επιδιωκόμενος σκοπός, ο οποίος συνήθως είναι η λήψη μέτρου περιορισμού προς εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος. Ο σεβασμός του πυρήνα του εκάστοτε δικαιώματος αποτελεί προϋπόθεση για την εξασφάλιση του κράτους δικαίου και την διατήρηση της εμπιστοσύνης του πολίτη απέναντι στις κυβερνητικές αποφάσεις.
